Ik word er verdrietig van

 Hoe verder ik kom, hoe beter ik begrijp waarom ik mijn creativiteit kwijt ben.

Al die dingen die ik vind, stapels borduurwerken, tassen, halffabrikaten, die ik lang geleden gemaakt heb.

Die iedereen leuk vond, maar niemand interesse voor had.

Je kunt niet oneindig handwerkjes zonder doel blijven stapelen.

Ik word er verdrietig van.

Dat nekt je creativiteit.

Zie  je die stapel op foto 1?

In al die kratjes zitten lappen die weg mogen.

Die gebloemde dozen op foto 6 heb ik uit elkaar gehaald.

Er zat geen model meer in.

In het kader van afvalscheiding zijn ze gedeeld in karton, plastic en schone vodden.

Erachter ligt een stapel borduurwerken dat ook opzoek gaat naar een andere eigenaar.

De inhoud van de dozen heb ik uitgezocht.

Het is moeilijk afscheid nemen.

Er zit zoveel moois bij.

Tweederde mag nog blijven en heb ik overgeheveld naar vier kratten die ik afgelopen weken overhield.

Maar het bovenste krat op foto 1 plus de hele stapel erbovenop kwam er ook uit, en gaat dus weg, al weet ik nog niet hoe.

Terug naar de fotos:

Foto 2 deze geborduurde hartjes heb ik zowaar verkocht.

Ze krijgen eindelijk een bestemming en daar ben ik blij om.

Foto 3 Bert en Ernie, zo leuk ik heb er drie verschillende geborduurd ooit, met de bedoeling om ze in tassen te verwerken, maar ja die maak ik al jaren niet meer.

Ik kan er nog geen afscheid van nemen. 

Foto 4: grote tas vol kleine lapjes, staat oa op de weggeefhoek, maar ben ik nog niet kwijt.

Foto 5: 12 geborduurde sterrenbeelden, zo schattig, kan er geen afscheid van nemen.

En ondertussen is zak 5 al in de textielbak verdwenen en staat zak 6 ook alweer vol om daarin te gaan.

En staan er in totaal al 3 zakken met kleding klaar voor de kleding bank.

Miskopen, en dingen die ik al niet meer aangehad heb sinds ik hier woon.

Ik hoorde dat ze weinig grote maten krijgen, dus kan ik met gerust hard afscheid nemen.

De witte kasten staan ook te koop, en nog zo het eea, maar de verkoop gaat niet hard.

Wordt vervolgd